Lubisz adrenalinę, dużą ekspozycję, maszerowanie skalnymi graniami, wspinaczkę po prawie pionowych ścianach, czyli jednym słowem ekstremalne szlaki górskie? A może pierwsza tego typu wyprawa dopiero przed Tobą? O najpiękniejszych europejskich szlakach trekkingowych i ekstremalnych via ferratach już pisaliśmy. Dziś w podobnym klimacie, przedstawiamy wam 7 ekstremalnych szlaków górskich, które warto przejść.

1. Moiazza Sud, Włochy

Najtrudniejsza we włoskich Dolomitach, słynna via ferrata Gianni Costantini, prowadzi na wierzchołek Moiazza Sud (2 878 m n.p.m). Szczyt ten należy do masywu Moiazza, który razem z granią Civetta i przełęczą Forcella della Sasse są chętnie wybierane na cel wypraw turystycznych. Uważać trzeba na ostrych podejściach, przy przechodzeniu przez stromą półkę skalną, zawieszoną 700 metrów nad przepaścią, przy trawersie płytami oraz na kamyki osypujące się po piargowych zboczach. Cały szlak jest ubezpieczony, jednak trasa wymaga obycia z ekspozycją oraz podstawowych umiejętności wspinaczki.

Przejście żelaznej drogi Gianni Costantini jest dość wyczerpujące, gdyż zajmuje około 8-11 godzin.

Wskazówki:

• najlepszy termin na wyjazd to pierwsza połowa sierpnia,
• pogoda w Dolomitach jest zmienna – czasami burze pojawiają się w godzinach popołudniowych, co na znacznych wysokościach wiąże się też z opadami śniegu lub gradu. Zadbaj więc o odpowiedni ubiór i sprzęt.

 

2. Daubenhorn, Szwajcaria

Ekstremalnie trudna via ferrata Leukerbad to najdłuższa i najbardziej wymagająca żelazna droga w Szwajcarii. Trasa wiedzie na Daubenhorn w Alpach Berneńskich. Trasa jest długa i męcząca, a oprócz dobrej kondycji fizycznej potrzebne są też silne ramiona, gdyż ponad 200 metrów trzeba pokonać po metalowych drabinkach przymocowanych do pionowych skał. Trasę warto rozpocząć z Leukerbad, podjechać kolejką linową do przełęczy Gemii (2322 m n.p.m.), a potem podejść 20 min. pieszo do miejsca, w którym rozpoczyna się mała, a potem duża via ferrata.

Czas przejścia: mała via ferrata 2 godziny (przewyższenie 340 m), duża około 3,5 godziny (przewyższenie 920 m).

Wskazówki:

• pomiędzy małą a dużą via ferratą istnieje możliwość zejścia z trasy, przez zbocze Mieläss położone na wysokości 2 330 m n.p.m. Zejście do Leukerbad zajmie około 2,5 godziny,
• na trasie przejścia znajduje się także naturalna jaskinia długości 100 m,
• w wąwozie powyżej Gemsfreiheit uważaj na spadające kamienie.

 

3. Triglav, Słowenia

Najwyższy szczyt Słowenii, położony w Alpach Julijskich Triglav (2 864m n.p.m) nie należy do najłatwiejszych. Na szczyt wiedzie kilka tras o różnym stopniu trudności, jednak każda wymaga dobrej kondycji fizycznej. Wejście i zejście najtrudniejszą trasą północną może zająć nawet 14 godzin. Miejscem wypadowym jest zazwyczaj Aljazev Dom – schronisko w dolinie Vrata, położone na wysokości (1 015 m n.p.m.).

Interesująca jest też trasa z Rudno Polje, biegnąca obok dwóch schronisk: Vodnikov Dom i Planika Dom, na którą warto przeznaczyć dwa dni z noclegiem w schronisku. Do schroniska z Rudno Polje dotrzesz w niecałe 6 godzin. Zdobycie szczytu i zejście do schroniska zajmuje około 3,5 godz. Wejście granią na Triglav jest zabezpieczone regularną ferratą, ekspozycja jest dość duża, dlatego niektórym turystom może sprawić kłopot.

Wskazówki: Na odcinku Vodnikov Dom – Planika Dom znajduje się 5 łatwych ferrat, idealnych dla osób rozpoczynających przygodę z ekstremalnymi szlakami.

4. Grossglockner, Austria

To najwyższy szczyt Austrii zaliczany do Korony Europy, położony w Masywie Wysokich Taurów w Alpach Centralnych. Na szczyt prowadzi wiele dróg przy czym wszystkie wymagają przejścia przez lodowiec, gdzie czeka męcząca wędrówka w śniegu i lodowe szczeliny. Wejście na Grossglockner wymaga umiejętności radzenia sobie na mocno eksponowanych skałach oraz odpowiedniego sprzętu – konieczny jest kask, raki, czekan, uprząż i liny.

Aby wejść na Grossglockner najpierw trzeba przejść przez niższy o 28 m Kleinglockner (3 770 m) – ten fragment trasy ubezpieczony jest wbitymi w skałę stalowymi prętami, które wykorzystuje się do asekuracji. W przełęczy pomiędzy szczytami natkniesz się jednak na mocno eksponowaną, wąską na około 30 cm, zaśnieżoną ścieżkę. Z obu stron straszą przepaście, brak też barierek czy poręczówek.

Czas przejścia: wejście najlepiej podzielić na dwa etapy, np. z noclegiem w schronisku przed wyjściem na szczyt. Z parkingu do schroniska Studlhütte dostaniesz się w około 5 godz. Wejście na Glossglockner i zejście na parking zajmie około 12 godz.

Wskazówki:

• od strony wschodniego Tyrolu bazą do zdobycia Glossglocknera jest położone na wysokości 1 320 m n.p.m. miasteczko Kals,
• w schronisku Studlhütte, położonym na wysokości 2 802 m n.p.m. można wynająć zamykaną na kluczyk szafkę i zostawić w niej część sprzętu turystycznego, np. śpiwór.

 

 

5. Roche Veyrand, Francja

Trasa prowadząca na Roche Veyrand (1 429 m n.p.m.) we francuskiej Sabaudii również może przyprawić o zawrót głowy. Uchodzi za jedną z najniebezpieczniejszych we Francji. Na szczyt prowadzą strome, nierzadko pionowe ściany, a ułatwienia dla turystów (drewniane kładki, wiszące mosty, metalowe elementy zabezpieczające) nie zawsze budzą zaufanie.

Wskazówki: trasa składa się z dwóch części, które można przejść oddzielnie. Druga część jest  zdecydowanie trudniejsza.

6. Angel’s Landing, USA

Droga na Angel’s Landing w stanie Utah to gwarancja przyspieszonego pulsu oraz nieziemskich widoków. Trasa zaczyna się w kanionie Zion, którego skały zaczęły wypiętrzać się w okresie triasowym, około 270 milionów lat temu. Wejście na Anglel’s Landing jest zabezpieczone grubymi metalowymi łańcuchami przytwierdzonymi do ścian klifu, jednak w wielu miejscach ekspozycja jest dość duża. Osoby, które mają duży lęk wysokości powinny pominąć ostatni odcinek i zatrzymać się na wysokości punktu widokowego zwiadowców parku.

Czas przejścia: około 4-5 godzin (przewyższenie: około 454 metry)

Wskazówki: 

• latem najlepszy czas na wspinaczkę to wczesny ranek, gdy temperatura powietrza jest dużo niższa niż popołudniami,
• nie wspinaj się podczas burzy – metalowe łańcuch przyciągają pioruny.

 

7. The Maze, Canyonlands, USA

Innego typu zagrożenia niesie szlak w amerykańskim stanie Utah. The Maze nie bez powodu uznawany jest za jeden z najniebezpieczniejszych szlaków na świecie. Trasa nie jest wyraźnie oznaczona, pomiędzy strzelistymi czerwonymi ścianami kanionu można wędrować pieszo wiele godzin, ponieważ szlak położony jest w najmniej dostępnym obszarze Parku Narodowego Canyonlands. Swoją nazwę – Labirynt – zawdzięcza zdradliwym ślepym zaułkom. Zagrożenie stanowią także odłamki skalne oraz podtopienia po ulewnych deszczach. W razie wypadku, możesz na trasie oczekiwać na przybycie ekipy ratunkowej nawet 3 dni! Trzeba być więc przygotowanym prawie na wszystko.

Rozległy Park Narodowy Canyonlands zwiedzisz też samochodem, najlepiej nadaje się do tego jeep z napędem 4×4.

Wskazówki:

• zabierz ze sobą GPS, ale koniecznie spakuj do plecaka tradycyjną mapę, tak abyś mógł ustalić swoje położenie w każdych warunkach,
• podróż planuj na wiosnę, gdy temperatury są niższe i w kilku miejscach może być dostęp do wody.