Everest – wszystko, co chciałbyś wiedzieć o Dachu Świata

Everest – wszystko, co chciałbyś wiedzieć o Dachu Świata

Wyprawa na najwyższy szczyt świata stanowi marzenie wielu alpinistów, budząc jednocześnie tyle samo emocji, co kontrowersji. Trudno się dziwić: nie od dzisiaj wiadomo, że wszystko, co „naj”, przyciąga niczym magnes. Dlaczego warto zdobyć Mount Everest i od czego rozpocząć przygotowania do wyprawy? Zapoznaj się z garścią naszych praktycznych porad.

Majestatyczny masyw

Mount Everest – w zależności od regionu nazywany również Czomolungmą, Sagarmathą lub Deodunghą – jest jednym z najczęściej atakowanych ośmiotysięczników. Mierzące 8 848 m n.p.m. wzniesienie bije dwa światowe rekordy: to najwyższy szczyt Korony Ziemi oraz najwyżej położona granica administracyjna (pomiędzy Chinami a Nepalem). Znaczna aktywność tektoniczna w rejonie powoduje stałe wypiętrzanie się góry nawet o 6 mm rocznie, co daje dodatkowe 60 cm dla każdych stu lat.

Jaką wysokość ma tak naprawdę Mount Everest? Według pomiaru chińskiego szczyt mierzy 8844,43 m n.p.m. Kontrowersyjny wynik podany z dokładnością do drugiego miejsca po przecinku wynika z pomniejszenia wysokości masywu o grubość znajdującej się na nim czapy lodowej. Amerykańskie pomiary satelitarne wskazują na 8850 m n.p.m., natomiast niemieckie pomiary laserowe – 8846 m n.p.m.

Śmiertelne wyzwanie

Pierwsze potwierdzone zdobycie szczytu przypada na 29 maja 1953 roku – wyczynu tego dokonał nowozelandzki himalaista Edmund Hillary. W ostatnich latach coraz więcej mówi się także o zasługach Anglików: George’a Mallory’ego i Andrew Irvina, których ciała odnaleziono w pobliżu wierzchołka w 1999 roku. Co istotne, brytyjska ekspedycja wyruszyła na podbój góry aż 39 lat przed Hillarym! Nie wiemy, czy Mallory i Irvin stanęli na szczycie, lecz spora grupa badaczy skłania się ku tej hipotezie.

Polski Everest

Wanda Rutkiewicz zdobyła Mount Everest w październiku 1978 roku, stając się tym samym pierwszą Polką i Europejką oraz trzecią kobietą na świecie, która stanęła na Dachu Świata. Do Polaków należy również pierwsze, historyczne zimowe wejście na Everest, dokonane 17 lutego 1980 roku przez Leszka Cichego i Krzysztofa Wielickiego.

Mount Everest dla każdego

Masowa tendencja do zdobywania szczytu szczytów, rozwijająca się nieprzerwanie od lat 90. ubiegłego wieku, skutkuje powstawaniem coraz większej liczby specjalistycznych agencji organizujących komercyjne wyprawy na Mount Everest. Najmłodszy zdobywca szczytu liczył zaledwie 13 lat, a najstarszy – aż 80. Najwięcej potwierdzonych wejść mają na koncie dwaj szerpowie, Apa Sherpa i Tashi Purba: każdy z nich stawał na szczycie aż 21 razy.

Wyprawa na Mount Everest – koszty i informacje praktyczne

  • Wizę do Nepalu załatwia się przy przekraczaniu granicy, np. na lotnisku.
  • Od 2017 roku zabronione są wyjścia samotne, osób niewidomych i po amputacji.
  • Ze względu na narażenie życia w trakcie wspinaczki oraz postępujące zaśmiecenie stoków – m.in. pozostawionym ekwipunkiem, pustymi opakowaniami, kofermentami – wprowadzono opłatę dla himalaistów, która wynosi obecnie 13-25 tysięcy dolarów za jedno podejście.
  • Himalaista ma obowiązek wynajęcia Sherpy (Górala), który będzie towarzyszył mu w trakcie całej wspinaczki. Sherpowie zapewniają opiekę, żywność, właściwą nawigację i niezbędną pomoc w sytuacji kryzysowej. Cena za usługę wynosi średnio 6000 dolarów za osobę plus napiwek. Mile widziane są też ubrania, buty i sprzęt turystyczny.
  • Na miejscu należy zaopatrzyć się w butlę z tlenem (465 dolarów). Sprzęt zapobiega zbędnemu wychłodzeniu organizmu przez wciąganie do płuc mroźnego, niemal beztlenowego powietrza. Podczas podejścia zużywa się średnio siedem butli. To wydatek, na którym nie warto oszczędzać! Jedynie 3% alpinistów zdobyło szczyt bez dodatkowego tlenu. Ponad 100 osób zmarło podczas wypraw beztlenowych.
  • Bardzo ważny jest odpowiednio duży zapas żywności. Alpiniści spalają ponad 10000 kcal dziennie, a podczas zbliżania się do szczytu liczba szybko się podwaja. Podczas wyprawy traci się średnio 5-10 kg tłuszczu i mięśni.
  • W ekwipunku nie może zabraknąć lin nylonowych, raków i czekana.
  • Przed atakiem na Mount Everest bezwzględnie należy zdobyć doświadczenie na przynajmniej kilku 7- i 8- tysięcznikach.
  • W wielu schroniskach prąd dostępny jest tylko w określonych godzinach. Placówki udostępniają generatory do ładowania baterii do kamer, aparatów czy GPSów, ale za tego typu usługi płaci się dodatkowo.

Mount Everest – aklimatyzacja

Pierwszym etapem wspinaczki jest obowiązkowy pobyt w jednym z dwóch obozów aklimatyzacyjnych: w Nepalu (Południowy) lub w Chinach (Północny – można tu dojechać samochodem). Aklimatyzacja na średniej wysokości – w obozie bazowym jest to ok. 5100 m – trwa standardowo około 10 dni. Mniej doświadczeni wspinacze czy osoby z choćby minimalnym ryzykiem wystąpienia jakichkolwiek chorób aklimatyzują się dłużej: w niektórych przypadkach potrzebne jest na to nawet 30-40 dni. Pośpiech nie popłaca. Drastyczne skrócenie aklimatyzacji przy braku odpowiedniego przystosowania organizmu może zakończyć się wystąpieniem choroby wysokościowej.

Przebieg wspinaczki

Wspięcie się na szczyt Mount Everest wymaga silnego charakteru, odpowiedniego przygotowania i doskonałej organizacji. Góra o piramidalnym kształcie nie jest odpowiednia dla osób początkujących, które brak doświadczenia mogą przypłacić życiem. Wystarczy powiedzieć, że na zboczach Everestu spoczywa już ponad 200 ciał…

Wysokość względem podnóża wynosi około 3700 metrów; same ściany masywu mierzą więc ponad 3 km wysokości. Brak tlenu, przenikliwy chłód i częste załamania pogody będą Ci towarzyszyć aż do samego szczytu. Będziesz poruszać się po linach poręczowych, pokonywać ściany lodowe i liczne bariery skalne. Decyzję o wyborze stoku podejścia podejmujesz samodzielnie. Miej jednak na uwadze, że strona nepalska jest powszechnie uznawana za łatwiejszą.

  • Średni czas wyprawy razem z aklimatyzacją to około 40-50 dni. Podejście na szczyt zajmuje około tygodnia, a zejście do obozu bazowego – przynajmniej 5 dni.
  • Baza główna znajduje się na lodowcu Khumbu (5300-5400 m n.p.m.) Kolejne punkty podstawowej trasy to m.in.: lodospad Khumbu, Żółta Wstęga (kruche, strome skały), trasa przez poręczówki czy Uskok Hillary’ego.
  • Istnieje przynajmniej 18 wariantów tras.
  • Wykorzystanie butli z tlenem stwarza warunki odpowiadające wysokości pomniejszonej o 915 m. Standardowym progiem dla wyjęcia butli jest 7925 m.
  • Najniebezpieczniejsze podczas wspinaczki są ciśnienie i rozrzedzone powietrze, które na dłuższą metę uniemożliwiają oddychanie bez odpowiedniej aparatury.
  • Główne przyczyny zgonów to choroba wysokościowa, upadki, brak tlenu, dolegliwości układu sercowo-krążeniowego, szczeliny w lodzie oraz lawiny.
  • Na dużych wysokościach obniża się temperatura wrzenia wody – posiłek po 20 minutach może być w dalszym ciągu niedogotowany.

Warunki pogodowe

Termin wypraw na ośmiotysięcznik jest ściśle zależny od panujących w regionie warunków atmosferycznych. Ze względu na pojawienie się monsunu znad Zatoki Bengalskiej, najbardziej korzystny jest okres wiosenny i jesienny.

W wyższych partiach szczytu temperatura może spaść nawet do -62oC, chociaż średnio waha się pomiędzy -20oC a -40oC.
Wiatr może tu wiać z maksymalną prędkością 321 km/h, średnio 100-300 km/h.
Najwięcej wypraw wspinaczkowych odbywa się w maju i październiku, kiedy temperatura na szczycie Mount Everest osiąga -27/-25 ° C.

Między grudniem a końcem lutego mróz i śnieg poważnie utrudniają wspinaczkę.
Od czerwca do września padają intensywne deszcze monsunowe, co znacznie ogranicza widoczność, a szlak staje się bardzo śliski.

Lokalne legendy

Zgodnie z podaniami okolicznych ludów, góra – podobnie jak grecki Olimp – była uważana za miejsce sakralne. Status ten uniemożliwiał wstęp na Everest większości ekspedycji badawczych, które potrzebowały w tym celu specjalnego zezwolenia od najwyższego autorytetu religijnego. Pierwszej takiej zgody udzielił na początku XX wieku Dalajlama.

  • Tybetańskie określenie Chomolungma wskazuje na zamieszkanie pięciu bogiń, zapewniających dobrobyt lokalnej społeczności. Jak głosi podanie, każda z nich włada innym szczytem Himalajów.
  • Inna legenda opowiada o linach, prowadzących z górskich szczytów wprost do niebios. Jak głosi podanie, były to miejsca zstępowania bogów na ziemię, którzy na szczytach przemieniali się w zwierzęta (np. w jaki). Według wierzeń, pierwsi władcy Tybetu także zeszli na ziemię po jednej z lin.
  • Zgodnie z wierzeniami Sherpów góry są zamieszkiwane przez bóstwa, demony i duchy, dlatego każda wyprawa na Everest musi zostać poparta błogosławieństwem.
  • Wciąż silnie rozwinięta jest legenda o człowieku śniegu Kanguli (Yeti), opisywanym jako niedźwiedź podobny do małpy. W niektórych świątyniach można zobaczyć jego skalpy.
  • Nepalska nazwa Sagarmatha oznacza Czoło Nieba, a więc święte miejsce spotkań trzech światów: boskiego, ludzkiego i demonicznego.

Aktywna Redakcja

Jako że nosi nas nieustannie, a głowę mamy pełną pomysłów nie wyobrażamy sobie, by od czasu do czasu do materiałów nie dodać czegoś od siebie. W roli głosu redakcyjnego będziemy zadawać pytania, robić wywiady z inspirującymi ludźmi, informować o ciekawych eventach i tworzyć treści przy współpracy ze specjalistami z danej dyscypliny. Mówiąc krótko: uwielbiamy inspirować, motywować, trenować, zatem możecie mieć pewność, że będzie się działo.

Mogą Ci się spodobać

Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na używanie cookies, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.
Zgadzam się