Trekking to wędrówka po terenach uznawanych za niesprzyjające i… urzekające swym pięknem. Łatwiejszy od górskiej wspinaczki, angażuje mocniej niż zwykły spacer i satysfakcjonuje w stopniu zbliżonym do pełnowartościowych wakacji. Jakie trasy warto pokonać w tym roku? Podpowiadamy!

1. Ścieżki Parku Narodowego Vatnajökull – Islandia

To jeden z najbardziej zróżnicowanych obszarów na naszej liście, pozwalający poczuć bogactwo przyrodnicze Islandii. W trakcie kilkudniowej wędrówki będziesz maszerować po trawie, skałach, lodzie, błocie oraz pyle wulkanicznym. Po drodze zobaczysz rozmaite formy terenu, od wieków kształtowane przez działalność wulkaniczną połączoną z wpływami największego w Europie lodowca Vatnajökull (m.in. gorące i lodowcowe jeziora, liczne wodospady i niespotykane formacje skalne). To również najwyższy szczyt Islandii – Hvannadalshnjúkur (2109 m n.p.m).

Jeżeli nie masz czasu ani kondycji, możesz rozpocząć przygodę z Islandią od 2-3 dniowego szlaku Laugavegur o długości 55 km (łatwy). Po drodze spotkasz sporo udogodnień – w połączeniu ze znacznie większym zagęszczeniem turystów.

Dystans: 5-85 km
Ilość dni: w zależności od wybranej trasy: 2-10
Stopień trudności: łatwy – bardzo trudny
Na co uważać: Szlak terenem Parku Narodowego wyklucza obecność sklepów, schronisk, a nawet toalet. Niezbędnym wyposażeniem jest ciepła odzież i namiot.

2. GR20 – Korsyka

Nazwa szlaku pochodzi od francuskiego Grande Randonnée, oznaczającego wielką wycieczkę. GR20 przecina śródziemnomorską Korsykę z północy na południe i dzieli się na dwa tygodniowe etapy: Calenzana – Vizzavona oraz Vizzavona – Conca. Najbardziej efektownym (a zarazem najtrudniejszym) odcinkiem trasy jest Cirque de la Solitude: 300 metrowe zejście po niemal pionowych skałach przy pomocy łańcuchów. Ze względu na ostre skały i liczne fragmenty wspinaczkowe GR20 wymaga dobrego przygotowania fizycznego i pewnego stawiania kroków. Trasa wielokrotnie wznosi się i opada w nieprzyjaznym, górskim terenie, a suma przewyższeń wynosi aż 10 tys. metrów! Inne warte uwagi szlaki Korsyki to Mare e monti (Od morza do gór) i Mare a mare (Od morza do morza).

Dystans: 180 km
Ilość dni: 14-17 dni
Stopień trudności: trudny – bardzo trudny
Na co uważać: Najlepsza pora na samodzielne podejście do szlaku to czerwiec lub wczesny wrzesień. W tym czasie większość schronisk jest otwartych i pogoda nie jest zbyt upalna, nie ma również śniegu. Istnieje możliwość nocowania w namiocie nieopodal schronisk, jednak biwakowanie przy samym szlaku jest niedozwolone.

3. El Caminito del Rey – Hiszpania

Niezwykły szlak – potocznie nazywany Andaluzyjską Ścieżką Króla – ciągnący się wzdłuż stromych skalnych ścian w Parku Narodowym Desfiladero de los Gaitanes. Można go pokonać zarówno od strony północnej (Ardales), jak i południowej (El Chorro). Większość kładek i mostów jest zawieszona na ponad 400-metrowych ścianach wąwozu El Chorro, gwarantując niezapomniane widoki na przepływającą pomiędzy masywnymi skałami rzekę.

Obsługa trasy stawia bardzo duży nacisk na bezpieczeństwo – niewielkie grupy mogą się przemieszczać wyłącznie w kaskach, a co kilkanaście metrów spotkamy odpowiedzialnego za dany odcinek pracownika. To sprawia, że ze Ścieżką Króla mogą się mierzyć również osoby niewprawione, pragnące rozpocząć przygodę z turystyką pieszą. Trasa przeszła gruntowny remont w 2015 roku.

Dystans: 7,7 km
Ilość dni: 1
Stopień trudności: niski – średni
Na co uważać: przed przystąpieniem do pokonywania szlaku warto sprawdzić pogodę – trasa jest zamykana na czas opadów oraz silnego wiatru. Wymagana jest również wcześniejsza rejestracja przez stronę https://reservas.caminitodelrey.info/?lang=en. Trasa nie jest wskazana dla osób z silnym lękiem wysokości.

4. Peaks of The Balkans – Bałkany

Malownicza trasa prowadzi przez graniczne tereny Albanii, Czarnogóry oraz Kosowa. Wyprawa w Alpy Albańskie jest doskonałym rozwiązaniem dla osób poszukujących wyciszenia – ze względu na niską popularność łańcucha spotkamy na trasie niewiele osób. Góry Przeklęte zawdzięczają swą nazwę napotykanym przez ludność nieprzychylnym warunkom do życia, jakie stwarza tutejszy surowy klimat: dzika przyroda, mało urodzajna, kamienista gleba i urwiste, niedostępne granie. Pętla została zaprojektowana tak, aby każdego wieczora wędrowcy mogli spać w położonych w dolinach wioskach.

Dystans: 192 km
Ilość dni: 15 dni
Stopień trudności: średni
Na co uważać: ze względu na problemy z zasięgiem oraz zmienne warunki atmosferyczne (mgła) warto skorzystać ze wsparcia lokalnego pasterza bądź przewodnika. Przekraczanie granic państw poza wyznaczonymi do tego miejscami wymaga specjalnego zezwolenia.

5. Tour du Mont Blanc (TMB) – Szwajcaria, Francja, Włochy

Szlak o średnim stopniu trudności, polecany dla osób rozpoczynających przygodę z trekkingiem długodystansowym. Pętla otacza najwyższe wzniesienie Europy, pozwalając na modyfikację trasy w zależności od umiejętności i stopnia przygotowania. Dzienne różnice wysokości sięgają ponad 1000 m, znacznie wydłużając czas podejść i zejść. Głębokie doliny, gęste lasy, zielone pastwiska i łąki, wciąż żywa w tym regionie gospodarka pasterska i tradycyjna zabudowa miasteczek – wszystko to tworzy jedyną w swoim rodzaju, harmonijną całość. Miejscowością początkową i końcową jest francuskie Les Houches.

Dystans: 168 km
Ilość dni: 8-12
Stopień trudności: średni
Na co uważać: Ze względu na łączny dystans trasy odradzamy pokonywanie jej osobom nie posiadającym jakiegokolwiek doświadczenia w turystyce górskiej.

6. Kungsleden (Szlak Królewski) – Szwecja

Szlak wiodący przez Laponię, składający się z odcinka północnego (Abisko – Hemavan, trudniejszy) i południowego (Sälen – Strolien). To idealne miejsce dla miłośników ciszy i prawdziwie dzikiej przyrody – trasa prowadzi specjalnie wytyczoną ścieżką, na którą składają się kładki oraz mosty nad wezbranymi rzekami i potokami. Część jezior pokonamy udostępnionymi łódkami i lokalnymi promami. Dodatkowo co kilkanaście kilometrów można spotkać przeznaczone na nocleg chatki turystyczne. Na trasie pojawiają się czasem renifery, lisy polarne, niedźwiedzie i małe ssaki.

Szlak można pokonywać niezależnie od pory roku – zimą również na nartach. Oznaczenia letnie to czerwone kółka natomiast zimowe to czerwone krzyże. Trasę najlepiej przejść między początkiem czerwca a końcem września- mając na uwadze występujący w tym czasie dzień polarny.

Dystans: 440 km + 350 km
Ilość dni: dzienna norma dla dnia wynosi 9-22 km
Stopień trudności: średni – bardzo trudny
Na co uważać: Największym utrapieniem dla turystów są agresywne owady – zwłaszcza komary i bąki. Zminimalizuj ich ilość, wybierając się pod koniec lata, omijając źródła wody stojącej oraz zaopatrując się w lokalne środki ochrony (są mocniejsze od naszych).

7. Szlak Kerry – Irlandia

Malowniczy szlak pieszy, biegnący dookoła półwyspu Iveragh w hrabstwie Kerry na zachodnim wybrzeżu Irlandii. Trasa prowadzi przez bezludne tereny i nieliczne wioski usytuowane wzdłuż wybrzeża Oceanu Atlantyckiego. Tworzą go przede wszystkim wąskie ścieżki przebiegające po stromych zboczach, będące byłymi trasami poganiaczy bydła i handlarzy masłem. Po drodze zobaczymy m.in. Upper Lake oraz wodospad Torc.

Charakterystycznym elementem półwyspu jest łańcuch górski Macgillycuddy’s Reeks, zlokalizowany w jego centralnej części. Jego najwyższy punkt, Carrauntoohil mierzy 1038 m – przy próbie zdobycia należy jednak pamiętać, że góra wznosi się bezpośrednio z poziomu morza.

Dystans: 213 km
Ilość dni: 9-12
Stopień trudności: średni
Na co uważać: Warto mieć na uwadze zmienny klimat wyspy: nadciągające znad Atlantyku wichury często zmieniają pogodę w całym regionie. Najlepszy okres do wędrówki to lato.

8. The Alta Via 1 – Włochy

Dolomity słyną z dużej ilości szlaków, na których znajdują się liczne via ferraty – odcinki o zwiększonym stopniu trudności, wyposażone w drabiny, mostki i liny poręczowe. Najtrudniejszy odcinek Alta Via 1 – zejście z Schiara – można obejść, dzięki czemu szlak jest dostępny nawet dla mniej zaawansowanych wędrowców. Najpopularniejsze i zarazem najpiękniejsze via ferraty dla początkujących to m.in. Ra Gusela, Averau i Ivano Dibona w okolicy Cortiny d’Ampezzo. Turyści znający podstawy wspinaczki skalnej mogą wybrać trudniejsze trasy, np.: La Mesola czy Monte Agner.

Rozwiązaniem dla osób nie przepadających za wspinaczką jest szlak wokół masywu Marmolady bądź trasa do schroniska Locatelli z widokiem na szczyty Tre Cime. Letni trekking w Dolomitach jest możliwy od lipca do września.

Dystans: 150 km
Ilość dni: 10-15, opcja trekkingów jednodniowych
Stopień trudności: średni – trudny
Na co uważać: Pokonywanie via ferrat wymaga odpowiedniego sprzętu. Niezbędne jest posiadanie kasku, uprzęży oraz lonży z karabinkiem.

9. Offa’s Dyke Path – Walia

Szlak podąża za linią graniczną przebiegającą pomiędzy Anglią a Walią, silnie akcentując ruiny wału obronnego z XVIII wieku zbudowanego prawdopodobnie przez króla Offa. Brytyjczycy uważają go za doskonały wstęp do przygody z trekkingiem długodystansowym – mniej wytrwali mogą zakończyć marsz w jednym z licznych walijskich miasteczek. Niewielkie nachylenia, łąki, wrzosowiska i łagodne wzgórza pozwalają poczuć niepowtarzalną atmosferę Walii. Trasę można pokonywać niezależnie od pory roku.

Dystans: 285 km w dwie strony
Ilość dni: 10-12
Stopień trudności: łatwy
Na co uważać: Podróżowanie w mgle może całkowicie zaburzyć orientację